محبّتی که گناهان را می بلعد، صرف گفتن نیست، بلکه عمل به دوست داشتن های محبّ و معشوق هست.
برخی اظهار محبّت و دوستی اهل بیت علیهم السلام را می کنند، ولی علاقه ها فقط در کلام بوده و هیچ نقشی در زندگی آنها ندارد.
محبّتی که گناه زدا و محبّ پسند هست، محبت و عشق توأم با عمل به خواسته ها و انجام عوامل رضایت اوست.
عاشق کلامی حتی در عشق ها و محبّت های غیرمعصوم نیز خریداری ندارد و مدعی به دروغ و تزویر و فریب متهم می شود.
حتّی بچه ها هم محبّت کلامی را نمی پذیرند، هرچه دوستت دارم بشنوند، بلافاصله انجام چیزی که دوست دارند می طلبند. در صورت عدم انجام مدّعی را حتی اگر والدین باشد دروغگو خطاب می کند.
حال، در ارتباط با خدا و چهارده نور خدا می توان مدّعی عشق و محبّت بود و اثری از این محبّت در زندگی و عمل و گفتار و چشم و گوش و خواسته های آنها نداشت؟!!!
آیا به خدا و معصوم به اندازه بچه 3 ساله احترام قائل هستیم که دروغ نگوئیم؟
محبّت و عشق خدا و معصوم یعنی عمل به هر آنچه آنها دوست دارند، و پرهیز از هر آنچه دوست ندارند. در این صورت می توان مدّعی عشق و محبّت خدا و معصوم شد.
اللهم ارزقنا توفیق الطاعه
